Przyszedł na świat 3 kwietnia 1909 roku w Drohobyczu, w wielokulturowym mieście na pogórzu karpackim, niespełna 60 kilometrów na południowy zachód od Lwowa. Był synem Michała i Pelagii, z domu Zając. W Drohobyczu uczęszczał do szkoły powszechnej, której wskutek wojny i śmierci ojca nie ukończył. W 1924 roku wyjechał do Pistynia – wsi pod Kosowem, na Pokuciu, gdzie od wieków trudniono się garncarstwem i wypalaniem ceramiki huculskiej. Oprócz Pistynia nad Pistynką wyróżniały się na garncarskiej mapie Kuty nad Czeremoszem i Kołonyja nad Prutem, oraz Kosów nad Rybnicą.
Zdaniem etnografów wytwarzana tam ceramika majolikowa te efekt krzyżowania się wpływów orientalnych, ruskich, wołoskich i polskich. Na początku XX wieku, w Pistyniu działało 27 garncarzy, w Kosowie 23, a w Kutach 63. Tą wielką tradycję garncarską zapoczątkował w pierwszej połowie XIX wieku Aleksander Bachmiński (1822-1882), z Kosowa. Ten artysta, malarz, garncarz i kaflarz zdobył sławę, gdy w 1877 roku, na wystawie we Lwowie, otrzymał złoty medal. Rozgłosu przysporzyła mu także odbywająca się w 1880 roku wystawa etnograficzno-przemysłowa w Kołomyi, po której cesarz Franciszek Józef I, będąc pod urokiem oryginalnych kafli, garnków i dzbanów, zamówił u niego majolikowy piec do cesarskiego pałacu w wiedeńskim Schonbrunnie. Po Bachmińskim prym wiedli m.in. Michał Baranowski, Mateusz Kowalski, Lewicki, Jan Tymiak, Piotr Koszak i Kazimierz Woźniak.
Napisz komentarz
Komentarze