To były inne czasy (1)

- Najpierw muszę krótko wyjaśnić, skąd się wziąłem w Oławie. Otóż przyjechałem tu w 1962 roku, z województwa kieleckiego. Namówiła mnie do tego kuzynka, Helena Zięcik, która z mężem i dwójką małych dzieci od wielu lat mieszkała w Oławie, przy ulicy Opolskiej. Byłem wtedy dwudziestoletnim, jeszcze nie w pełni ułożonym chłopakiem. W kieleckim trudno było o pracę i sporo osób z tamtego regionu wyjeżdżało w jej poszukiwaniu na Dolny lub Górny Śląsk. Mąż kuzynki pracował już parę ładnych lat w Jelczańskich Zakładach Samochodowych i to on właśnie ściągnął mnie do pracy w tej fabryce, która wtedy bardzo dynamicznie się rozwijała. W Oławie poznałem dziewczynę, z którą się ożeniłem. Urodziła nam się córka. Zamieszkaliśmy w Rynku, który wtedy nosił nazwę placu 27 stycznia, co miało upamiętniać datę wyzwolenia Oławy spod niemieckiego panowania. W jelczańskiej fabryce pracowałem początkowo jako ekonomista, w dziale zbytu, jednocześnie studiowałem zaocznie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. Po jakimś czasie szef działu kadr zaproponował mi pracę w sekcji zatrudnienia, którą dość szybko zacząłem kierować. Ta sekcja z dnia na dzień zaczęła dostawać inne oblicze, bo odgrywała coraz ważniejszą rolę w zakładzie. Rosła produkcja i do pracy ciągle przyjmowano setki nowych ludzi. Miałem więc wtedy bardzo częsty kontakt z dyrektorami zakładu, z ekonomicznym Tadeuszem Stoińskim i do spraw produkcji - Jerzym Podlakiem. Oni byli wielkimi orędownikami sportu i pewnego dnia, przy luźnej rozmowie, zaproponowali mi przejście do pracy w klubie sportowym. Mieszkałem w Oławie w niewielkiej odległości od stadionu, który tak jak teraz usytuowany był przy ulicy Sportowej. Dość często tam zaglądałem, bo interesowałem się piłką nożną. Przychodziłem więc na mecze i na treningi. Stopniowo poznawałem tam różnych ludzi, którzy angażowali się w klubową działalność. Były to początki Moto-Jelcza Oława, który powstał w marcu 1961 roku, jako efekt fuzji dotąd odrębnych klubów - KS "Olavia" i "Moto" Jelcz. Pamiętam, że kiedyś zaczepił mnie na stadionie chyba Staszek Knara i zapytał, czy bym nie chciał trochę pomóc w klubie. To się nałożyło na tę propozycję, jaką złożyli mi dwaj dyrektorzy fabryki i tak właśnie trafiłem do Moto-Jelcza.

 

 

- Po tych moich rozmowach z dyrektorami odbyło się w klubie zebranie, na którym wybrano mnie na kierownika sekcji piłki nożnej. Pamiętam to dokładnie - był październik 1963 roku. Byłem młodym chłopakiem, pełnym werwy, więc zacząłem rzeczywiście dość ostro. Nasza drużyna piłkarska, bo na niej głównie opierała się działalność klubu, chociaż były w nim jeszcze inne sekcje, m.in. bokserka i kolarska, grała wtedy w klasie "A". To była taka dołująca klasa "A". Na stadionie też było bardzo ubogo. Nie było prawie trybun, ludzie na kamieniach siedzieli. Murawę przygotowywano do gry przy użyciu kosy.  Dopiero stopniowo dostawaliśmy z zakładu bardziej nowoczesny sprzęt, m.in. kosiarki i zraszacze. Stopniowo zaczęliśmy iść do góry. Ale nie obyło się przy tym bez zgrzytów. Musiałem usunąć z drużyny kilku zawodników i dwóch działaczy. Naruszyłem pewien układ, było gorąco, ale postawiłem na swoim. Awansowaliśmy do klasy okręgowej i to się wydawało wtedy dla Oławy maksymalnym pułapem. Ale pewnego dnia, bodajże po pięciu latach gry w okręgówce, odbyło się takie trochę tajne zebranie w dyrekcji Jelczańskich Zakładów Samochodowych, które od powstania Moto-Jelcza Oława były głównym sponsorem klubu. Byli obecni dyrektorzy - naczelny Jan Strzelbicki oraz wspomniani Podlak i Stoiński. Oni pomyśleli, że najlepszą reklamą Jelcza będzie właśnie sport. I postawili mi zadanie - musimy awansować wyżej, co najmniej do III ligi, która wtedy nazywała się klasą międzywojewódzką.

 

 

- To prawda. Najgorszy był brak jakiegokolwiek doświadczenia. W okręgu też nie mieliśmy łatwo. Tam liczyła się tylko Ślęza Wrocław, a potem jeszcze Gwardia Wrocław. W naszym klubie też początkowo było skromnie. Piłkarze grali, jak się to mówiło, "za repetę". Więc gdy postawiono mi to nowe zadanie, zacząłem od zmian personalnych. Po pierwsze, podziękowałem trenerowi Mieczysławowi Jednorogowi. To nie było proste, bo on miał w Oławie sporo popleczników - był oławianinem, dobrze jak na tamte czasy wykształconym, pracował jako naukowiec we wrocławskiej Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego. Jego drużyna opierała się głównie na studentach, którzy różnie się wtedy spisywali. Jak była zimowa sesja egzaminacyjna, to nie trenowali, a jak zdawali w maju czy czerwcu, to opuszczali mecze. Wtedy w Oławie grali m.in. tacy piłkarze, jak Tadeusz Płaneta, Zbigniew Isel, Edward Hołówko i Orest Lenczyk. To byli właśnie studenci Jednoroga. 

 

 

- Sporo się wtedy najeździłem po Śląsku i Opolszczyźnie, bo tam wtedy grali najzdolniejsi piłkarze. Mieliśmy wtedy klubowy samochód, małą czeską skodę, którym kierował Stasio Faliński oraz inny, którym jeździł Michał Pastuch. Spędzałem z nimi w tych autach całe dnie i noce...