Zawsze harcerka

Nie zaznał życia, kto nie jeździł na obozy,

Kto się nie wczuwał w alarmów grozy.

Kto rano wczas biegiem do rzeki nie mknął wcale,

Nie zaznał życia nas, harcerek - ten ma żale

Kto nie drżał przed obliczem naszej szarży,

Która na nasze łóżka się skarży.

Te wieczorne capstrzyki, alarmy i ogniska wciąż fascynują nas,

Te raporty, apele, wycieczki w niedzielę to żywioł nasz.

Niechaj ten obóz tu w Szeszorach trwa bez końca,

Byśmy użyły deszczu i słońca!

Byśmy wracały wczas do domu pełne wrażeń,

By te wspomnienia drogie były cały rok!"

Dla mnie wspomnienia z Szeszor pozostały drogie na całe życie.


- W lecie 1939, tuż przed wybuchem wojny, byłam z druhną Halecką na obozie w Małastowie koło Gorlic. Wieś była łemkowska, ale jej mieszkańcy Rusini byli usposobieni do nas przyjaźnie.

Janina Halecka pochodziła z ormiańskiej rodziny z Kołomyi, gdzie jej ojciec miał zakład fryzjerski. Była jedynaczką, wcześnie straciła matkę. Jeszcze przed wojną przygotowywała się do zawodu nauczycielskiego. Często jeździła do krewnych, w Kutach. Miała chłopaka, który w czasie wojny trafił do Anglii i tam później pozostał.  Po wojnie Janina Halecka wraz z ojcem wyjechała z Kołomyi do Śniatyna, skąd wyruszyli transportem na Zachód. Osiedlili się w Oławie, zamieszkali przy ul. Browarnianej.